در سال‌های اخیر Drones ‌یا پهپادها به ابزاری ضروری و لازم برای کوه‌نوردی حرفه‌ای تبدیل شده‌اند. ثبت و به تصویرکشیدن صعودهای شاخص و ساخت مستند‌های کوه‌نوردی، بدون آن‌ها صورت نمی‌گیرد. پرنده‌هایی که لذت تماشای تصاویری شگفت‌انگیز برای ما به ارمغان آورده‌اند که قبلا امکان‌پذیر نبود.
اما این فقط یکی از غیرممکن‌ها بود که پهپادها ممکن کردند. از کارهای مهم دیگری که این پرنده‌های خارق‌العاده قادر به انجامش هستند، شناسایی و پیدا کردن مسیرهای جدید و بررسی راه‌های دور از دسترس برروی کوه‌های بلند است. همچنین پهپادها در عملیات امداد و جستجو هم کاربردهای فراوان و حیاتی دارند.

در تابستان سال ۲۰۱۸ بارتک بارژیل به قراقوروم آمد تا از صعود برادرش آندره به قله‌ی K2 و فرودش با اسکی که برای اولین‌بار انجام می‌شد، فیلم‌برداری کند. اما حضور او در منطقه و مهارتش در پرواز پهپاد، باعث نجات جان یک کوه‌نورد دیگر شد. ریک آلن کوه‌نورد اسکاتلندی در حین تلاش برای صعود قله‌ی برودپیک سقوط کرد و ناپدید شد. هلی‌کوپتر امکان پرواز نداشت و جستجوی زمینی هم بدون دانستن مکان وی امکان‌پذیر نبود. بارتک با پهپادش او را پیدا کرد و تیم امداد و نجات را به او رساند و باعث نجات جانش شد.
بارتک برای ثبت فرود تاریخی برادرش، از ۳ پهپاد برای فیلم‌برداری استفاده کرد و از ارتفاع مجاز هم فراتر رفت و آن‌ها را در بالای ۸هزارمتر به پرواز درآورد. آندره نیز در یک اقدام جالب دیگر، به کوه‌نورد دیگری که در مسیر قله‌ی k2 دچار حادثه شده بود، با پهپاد دارو رساند.

اما پرواز پهپادها در ارتفاعات هیمالیا با محدودیت‌هایی هم همراه است. فواصل زیاد، دمای پایین و هوای متغیر باعث سقوط پهپادها می‌شود. به طور مثال الکس تکسیکون با پهپادش برای عملیات جستجوی دو کوهنورد مفقود شده، دنیل ناردی و تام بالارد به نانگاپاربات آمد اما با خالی شدن باتری به دلیل سرما، پهپاد سقوط کرد.
در تراژدی زمستان گذشته در K2، تیم نجات قصد داشت با پهپاد به جستجوی ۳ کوه‌نورد ناپدید شده، جان اسنوری، علی سدپارا و خوان پابلو مهر بپردازد. اما سرمای شدید و وزش باد مانع انجام این کار شد.
از این‌ها گذشته در بعضی کشورها محدودیت‌هایی هم برای پرواز پهپادها وجود دارد. به طور مثال در نپال پهپادهای کوچک فقط مجاز هستند برای فیلم‌برداری و تا ارتفاع ۱۲۰متری از زمین و ۵۰۰متری از خلبان پرواز کنند. برای پروازهای بلندتر نیاز به اخذ مجوز دارند. مجوزی که چندان ساده به دست نمی‌آید و باید در راه‌روهای ادارات دولتی نپال، چندین روز دوندگی و دست‌کم ۵هزار دلار هزینه کرد تا به دستش آورد. شرایط در جبهه‌ی شمالی اورست که در چین واقع شده، دشوارتر است و خیلی به ندرت اجازه‌ی پرواز به پهپادها داده می‌شود.
اما پروژه‌های بلند‌پروازانه‌ای هم در دست بررسی‌ست. به طور مثال شرکت‌هایی قصد دارند برای انتقال بار و تجهیزاتی مثل کپسول اکسیژن به کمپ‌های بالا، از پهپاد به جای شرپا استفاده کنند.

منبع: سایت https://explorersweb.com/

نات منینگر جوان ۲۴ساله‌ی آمریکایی بعد از این‌که یک‌بار به عنوان توریست به نپال سفر می‌کند و زندگی باربرهای اورست را می‌بیند، تصمیم می‌گیرد خودش نقش باربر را به عهده بگیرد و همان کاری را بکند که باربرهای نپالی می‌کنند؛ همان غذایی را بخورد که آن‌ها می‌خورند؛ و همان جایی بخوابد که آن‌ها می‌خوابند. این مستند فوق‌العاده، با داستانی تکان‌دهنده، به درون زندگی باربرهای نپالی می‌رود و مصايب و سختی‌های زندگی آن‌ها را از نزدیک به تصویر می‌کشد.
بعد از دیدن مستند The Porter: The Untold Story at Everest، احتمالا نظرتان در مورد کوه‌نوردی و قهرمانان پر زرق و برقش عوض خواهد شد.

تصویر صعود یک زن به قلل مرتفع اروپا، آن هم با لباس دوران ویکتوریا برای ما عجیب به نظر می‌رسد. اما لوسی واکر با همین لباس‌ها، تقریبا تمام کوه‌های آلپ را صعود کرده است.
مادر لوسی از اسکاتلند به کانادا مهاجرت کرده بود و بعد از آن‌که از همسر اولش جدا شد با فرانک واکر ازدواج کرد. لوسی در کانادا و در سال ۱۸۳۶ به دنیا آمد. سه ساله بود که همراه خانواده‌اش دوباره به انگلیس برگشتند و در لیورپول ساکن شدند. لوسی فقط ۲۲ سال داشت که به روماتیسم مبتلا شد و دکترش به او توصیه کرد که به کوه‌نوردی بپردازد. و با همین توصیه، لوسی واکر به یکی از پیشگامان دنیای کوه‌نوردی تبدیل شد؛ با رکوردهایی عجیب و غریب و دست‌نیافتنی!

لوسی واکر همراه با راهنمایش، ملچر آندرگ

پدر و برادر لوسی هم کوه‌نوردی می‌کردند. برادرش هوراک یکی از بهترین کوه‌نوردان اروپا بود و بسیاری از کوه‌های معروف آلپ را برای اولین‌بار صعود کرده بود. از جمله گرند ژوراس و بلند‌ترین قله‌ی اروپا، البروس. پدرش او را به ملچر آندرگ (Melchior Anderegg)، راهنمای کوه‌نوردی سوئیسی سپرد و لوسی تقریبا تمام صعودهایش را با ملچر انجام داد. در سال ۱۸۶۴ اولین کسی بود که قله‌ی بالم‌هورن را صعود کرد. بلافاصله به عنوان اولین زن روی قله‌ی مشهور آیگر ایستاد. و در ادامه قله‌های بلند آلپ را یکی بعد از دیگری صعود کرد.
سال ۱۸۷۱ متوجه شد که متا بروورت (Meta Brevoort) کوه‌نورد زن آمریکایی، قصد صعود ماترهورن را دارد. ماترهورن ۶ سال قبل برای اولین‌بار و توسط ادوارد ویمپر صعود شده بود اما هیچ زنی روی آن نیاستاده بود. بروورت دو سال قبل تا ارتفاع ۴۰۰۰متری صعود کرده اما به دلیل هوای بد مجبور به بازگشت شده بود. لوسی بلافاصله با مربی‌اش درباره‌ی صعود ماترهورن صحبت کرد تا قبل از بروورت بتواند به قله برسد و تابستان ۱۸۷۱ به عنوان اولین زن قله‌ی ۴۴۷۸ متری ماترهورن را صعود کرد.
در آن سال‌ها ورزشی مثل کوه‌نوردی برای زن‌ها متعارف نبود اما بعد از این صعود نشریات زیادی به تحسین او پرداختند و مجله‌ی پانچ شعری در رسای او منتشر کرد.
لوسی واکر ۹۸ برنامه‌ی کوه‌نوردی در سرتاسر اروپا اجرا کرد و ۱۶ قله را به عنوان اولین زن در آلپ صعود کرد. او در سال ۱۹۱۶ و در سن ۸۰سالگی در لیورپول در گذشت.